EEN BLIK TERUG OP 17 JAAR ALS INTERIEURVORMGEVER: MET EEN LACH ÉN EEN TRAAN

Ondertussen al 17 jaar op de teller. Jeetje wat vliegt de tijd! Voor mij toch een moment om eventjes achterom te kijken. Automatisch krijg je dan van die levendige flashbacks. Niet alleen over de projecten. Want als interieurvormgever zie je meerdere projecten de revue passeren. De ene deadline al wat makkelijker te halen dan de andere. De ene uitdaging al wat groter dan de ander. Sommige projecten hebben mijn team ongetwijfeld bloed, zweet en tranen gekost. Maar in al die jaren hebben we ook heel interessante mensen ontmoet. Klanten met een apart, hartverwarmend verhaal. En het voelt ongelofelijk goed dat we hierbij een steentje hebben kunnen bijdragen. Letterlijk, maar ook figuurlijk.

Elke keer weer een pareltje

Of ik een favoriete opdracht heb? Goh. Een moeilijke. Ik denk het niet. Met het team proberen we van elk project wel een pareltje te maken. Of het nu om een woonruimte of een werkruimte gaat. Tegenwoordig lopen die twee zelfs meer en meer door elkaar met de hype van het hybride werken. Bij elke opdracht krijgen we te maken met nieuwe challenges. Soms heeft dat met de woning zelf te maken, maar af en toe ook met het design of het bedrijf. Maatwerk blijft het codewoord. In alles wat we doen. Eigenlijk vind ik the story behind elk project altijd wel boeiend. Achter elk bouw- of renovatieproject gaat een heel mensenverhaal schuil.

De grootste uitdaging?

Goh. Misschien is de grootste uitdaging wel het moment geweest waarop ik impulsief – en vol passie – mijn handtekening zette onder het koopcontract van ons nieuw kantoor. Een charmante bollenschuur, waarin ik nog elke dag tegelijkertijd rust en inspiratie vind. Maar dat het zo’n groot succes zou worden? Neen. Daar had ik toen nog geen idee van.

Daarnaast was het ontwerp voor een kinderdagverblijf misschien ook wel bijzonder. Hier hebben we zelf ook heel wat van geleerd. Zo zijn er ontzettend veel regeltjes verbonden aan de exploitatie van zo’n kinderopvang. En die kenden we toen nog niet. Erna hebben we nog een aantal gelijkaardige opdrachten gehad. Dus ondertussen waren we wel al vertrouwd met al die veiligheidsnormen.

Leukste herinnering?

Weet je dat we hier ooit een soort minimuseum hebben gehad? In een telefooncel. Stel je voor. Die hadden we op een veiling gekocht en gedoneerd aan de kunst. Een kunstenaar mocht daarin zijn ding doen. Op amper 1m². Als ik daaraan terugdenk, moet ik nog altijd glimlachen. Waanzinnig toch?

Een emotionele terugblik

Jawel. Want zo ben ik. Als ik achterom kijk, dan zie ik ook samenwerkingen met teamleden die afgelopen zijn. Ik ben ondernemer in hart en nieren. Dat betekent ook dat afscheid nemen erbij hoort. En daar heb ik het soms wel moeilijk mee, ja. Wegen die scheiden, omdat medewerkers aan een nieuw hoofdstuk willen beginnen. Dat is loslaten. En als mensenmens vind ik dat misschien nog wel het moeilijkst. Maar al die jaren hebben me ook geleerd om vooruit te kijken. Mijn team en ik streven dezelfde doelen na. Een nieuwe medewerker geeft ook nieuwe inzichten. Een frisse wind. Love it.

Family first

Wat ik ook wel geleerd heb: dankbaar zijn voor de mooie momenten. En hierbij speelt mijn familie een cruciale rol. Ze zijn er altijd. Op topmomenten. Maar ook tijdens mindere momenten. Bij verdriet en ontgoocheling. Dat vind ik allang niet meer vanzelfsprekend. In al die jaren heb ik ook mijn echte vrienden leren kennen. Mensen die voor me klaarstaan. No matter what.

Ja, zo’n terugblik.

Het doet wat met een mens.

Als ik daaraan denk. Dan schiet ik gelijk al een beetje vol.

Wijntje?